The last one

De laatste week was saai, rommelig en emotioneel. Ik was ingedeeld bij de boxen dit zijn de kamers met infectiegevaar. We hadden 1 kindje liggen en waren elke dag met 3 a 4 verpleegkundige dus er was weinig te doen. De eerste dag zetten we alles gereed voor nieuwe opnames maar dit was na een paar uurtjes klaar en was het wachten geblazen. Dinsdag morgen werd er een intensieve care patiëntje gebracht. Het was een baby die net geboren was met een apgar score van 0. Deze baby was optijd gekomen maar na de keizersnede ademde de baby niet. Dus kon ik een beetje daar gaan helpen. Maar ik heb ook veel gezien doordat de dokters snel moesten handelen met het plaatsen van een navellijn en ik er was kon ik meekijken naar de plaatsing. Ook waren de artsen zo open om de vragen die ik had te beantwoorden. Waarom ze bepaalde handelingen deden. Na dat alles geplaatst was dat de baby nodig had was het afwachten. Het zag er niet goed uit doordat de baby bleef stuipen ondanks medicatie. De artsen geven de baby 24 uur om te herstellen en geven dan alles op alles om de baby te redden. Toen ik de dag erna terug kwam zag je dat de baby er slechter uitzag. Toen is ook de medicatie gestopt en het enige wat hij kreeg was een waakinfuus. Er werd gezegd dat het enige dat de baby nu nodig had was tender love en care. De baby is uiteindelijk gestorven. Dit was moeilijk het weten dat de baby gaat sterven en het uiteindelijke sterven van de baby.
Wat ik hier vooral heb geleerd is ook het verwerken van een sterfgeval. In Belgie had ik het met kinderen nog niet meegemaakt en hier verschillende. Het is moeilijk en ik neem het vaak nog mee naar huis maar we leren. Het zal altijd moeilijk blijven een kind dat sterft, veel te vroeg. Het is moeilijk als je de ouders tegen komt, maar er zijn er ook zoveel die het halen. Dat zijn de patienten waar we ons aan moeten optrekken. Het was vaak moeilijk hoe verschillend ze het hier doen, hoe sommige van onze gewoontes hier als fout worden bekeken. het grote aantal personeel. Wij lopen gelijk zotten het ziekenhuis door om alles rond te krijgen en hier vinden ze het evengoed druk wat is je gewoonte he ? Nu ga ik nog even genieten voor ik richting huis vertrek.

XOXO Evelyne