eerste week stage
Door: Evelyne Van Rossem
05 Maart 2015 | Suriname, Paramaribo
De eerste week stage was vooral overweldigend.
Toen ik de eerste dag aankwam waren ze niet voorbereidt op mijn aankomst. Toen bleek dat de kinderafdeling al teveel studenten had en ik daar dus niet bij kon werd ik geplaatst bij de babykamer. Hier was ik enthousiast over . Maar toen daar bleek dat er geen stagebegeleiding aanwezig was dus ik daar niet kon staan was er een nieuwe teleurstelling uiteindelijn sta ik op de obstetrie dat is een afdeling waar vrouwen aankomen die moeten bevallen, iets mis is tijdens de zwangerschap of die net bevallen zijn. Soms zijn de baby's hier dan ook bij . De eerste moment dat ik op de afdeling kwam was ik vooral in paniek. De achtergrond had ik niet, mensen dat moeten bevallen of bevallen zijn daar wist ik niets van. De babys kon ik helpen maar de moeders al een stuk minder. Toen ik de leeftijden van de moeders zag was ik vooral geschrokken hoe jong deze moeders zijn, maar soms ook het tegenovergestelde de ouderdom van sommige zwangere vrouwen. Ik had het vooral moeilijk met de jonge leeftijd. op de afdeling liggen ze dus met 6 op een kamer wat vaak een drukke bedoeling is. De cultuurshock heb ik vooral op de afdeling gekregen. Voor ik de stage kon beginnen moest ik eerst alle verpleegkundige van alle afdelingen een hand gaan schudden, jullie kunnen raden hoelang je er mee bezig bent. Je moet hier ook iedereen dat je passeert groeten en je voorstellen. Ook hun rustig omgaan met alles was voor mij soms frustrerend maar aan alles wen je. De manier van communicatie met elkaar is voor ons ongekend, het voor ons grove taalgebruik is voor hun doodnormaal maar het is wel grappig om te zien. Ze vonden mij een stille student maar dit kan niet anders dan tussen al die studenten die meer dan aanwezig zijn. Dan de overdrachten die onverstaanbaar zijn. De ongelooflijk groot aantal personeelsleden (15 man) op een gang van 32 mensen.
HEt was wennen hoe ze hier alles anders doen, bed opmaken , bloeddruk, eten delen, en zo veel meer. Het is aanpassen, maar dit is het avontuur waarvoor ik kwam. Het is absoluut niet makkelijk maar door steun dat ik van iedereen krijg raak ik er wel door en komt het wel goed.
Op straat wordt je nageroepen, gefloten en tegengehouden maar het heeft zijn charme.
Nu kijk ik uit naar de feestdag van morgen. Ben benieuwd hoe ze het hier juist vieren.
Tot de volgende
Groetjes XOXO
Toen ik de eerste dag aankwam waren ze niet voorbereidt op mijn aankomst. Toen bleek dat de kinderafdeling al teveel studenten had en ik daar dus niet bij kon werd ik geplaatst bij de babykamer. Hier was ik enthousiast over . Maar toen daar bleek dat er geen stagebegeleiding aanwezig was dus ik daar niet kon staan was er een nieuwe teleurstelling uiteindelijn sta ik op de obstetrie dat is een afdeling waar vrouwen aankomen die moeten bevallen, iets mis is tijdens de zwangerschap of die net bevallen zijn. Soms zijn de baby's hier dan ook bij . De eerste moment dat ik op de afdeling kwam was ik vooral in paniek. De achtergrond had ik niet, mensen dat moeten bevallen of bevallen zijn daar wist ik niets van. De babys kon ik helpen maar de moeders al een stuk minder. Toen ik de leeftijden van de moeders zag was ik vooral geschrokken hoe jong deze moeders zijn, maar soms ook het tegenovergestelde de ouderdom van sommige zwangere vrouwen. Ik had het vooral moeilijk met de jonge leeftijd. op de afdeling liggen ze dus met 6 op een kamer wat vaak een drukke bedoeling is. De cultuurshock heb ik vooral op de afdeling gekregen. Voor ik de stage kon beginnen moest ik eerst alle verpleegkundige van alle afdelingen een hand gaan schudden, jullie kunnen raden hoelang je er mee bezig bent. Je moet hier ook iedereen dat je passeert groeten en je voorstellen. Ook hun rustig omgaan met alles was voor mij soms frustrerend maar aan alles wen je. De manier van communicatie met elkaar is voor ons ongekend, het voor ons grove taalgebruik is voor hun doodnormaal maar het is wel grappig om te zien. Ze vonden mij een stille student maar dit kan niet anders dan tussen al die studenten die meer dan aanwezig zijn. Dan de overdrachten die onverstaanbaar zijn. De ongelooflijk groot aantal personeelsleden (15 man) op een gang van 32 mensen.
HEt was wennen hoe ze hier alles anders doen, bed opmaken , bloeddruk, eten delen, en zo veel meer. Het is aanpassen, maar dit is het avontuur waarvoor ik kwam. Het is absoluut niet makkelijk maar door steun dat ik van iedereen krijg raak ik er wel door en komt het wel goed.
Op straat wordt je nageroepen, gefloten en tegengehouden maar het heeft zijn charme.
Nu kijk ik uit naar de feestdag van morgen. Ben benieuwd hoe ze het hier juist vieren.
Tot de volgende
Groetjes XOXO
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
